dramat
Poniżej znajdują się filmy i seriale powiązane z tagiem: dramat
The Guilty (Winni)
Zdegradowany i przesunięty do obsługi połączeń alarmowych, były policjant Joe Baylor (Jake Gyllenhaal) w noc poprzedzającą jego proces sądowy, odbiera telefon od porwanej kobiety o imieniu Emily (Riley Keough). Joe próbując za wszelką cenę jej pomóc, odkrywa że sprawa jest wielowątkowa i nie taka oczywista.
Produkcja z 2021 roku to remake duńskiej produkcji z 2018 roku (o wiele lepiej ocenionej przez widzów i krytyków niż amerykańska wersja). Akcja filmu ma miejsce w zasadzie tylko w dyspozytorni, a na ekranie wizualnie pojawia się zaledwie trzech aktorów, reszta gra tylko głosem (podczas połączeń telefonicznych, np. Ethan Hawke), ale ten schemat choć wydaje się być ryzykowny, ma swój klimat i trwający 90 minut film trzyma w napięciu a czas seansu naprawdę szybko leci. Wspomniałem o ocenach i choć "The Guilty" z 2021 roku dostał słabsze noty niż oryginał to i tak są one dobre – 6.3/10 w IMDb oraz 74% pozytywnych recenzji w Rotten Tomatoes. Film można zaliczyć do solidnych thrillerów, poprawnie wykonanych, jednak niezapadających w pamięć i nie wywołujących efektu "wow". Czyli dobrze, ale bez fajerwerków. Też bardzo dużo zależało tutaj od gry aktorskiej Jake'a Gyllenhaala, ale stanął on na wysokości zadania. Produkcja obecnie jest dostępna na Netflixie.
Ocena Civil.pl: 65%
Sea Fever (W otchłani lęku)
Doktorantka Siobhan (Hermione Corfield) zajmująca się morską fauną, wykupuje miejsce na trawlerze rybackim w celu zebrania informacji do swoich badań. Podczas rejsu, statek wpływa do zakazanej strefy, gdzie załoga natrafia na dziwne organizmy biologiczne. Rolę drugoplanową w tym filmie gra Connie Nielsen.
Ten horror z 2019 roku będący kooperacją Irlandii i kilku europejskich państw zebrał bardzo dobre noty od profesjonalnych krytyków (aż 87% pozytywnych recenzji w Rotten Tomatoes na 109 napisanych) przy jednocześnie dosyć słabych od widzów (5.7/10 w IMDb). Dosyć duża rozbieżność, jednak należy się zgodzić że "Sea Fever" dobrze oddaje klimat morskiego horroru, rozgrywanego gdzieś na Atlantyku. Dobra jest także gra aktorska, jednak całość nie trzyma aż tak mocno w napięciu i nie elektryzuje widza. To dosyć poprawny film, ale całkowicie pozbawiony fajerwerków, który niezbyt zapada w pamięć. Premiera tego filmu w Internecie (wiosna 2020 roku, w zależności od kraju) zbiegła się z początkiem pandemii Covid-19, stąd tematyka w niezamierzony sposób (bo film zadebiutował na Toronto International Film Festival we wrześniu 2019 roku, na dobre kilka miesięcy przed pierwszymi lockdownami) nawiązała nie wprost do aktualnych wydarzeń na świecie. Stąd wielu krytyków próbowało powiązać wydarzenia tego filmu z rozwijająca się na świecie pandemią. Oglądając jednak ten film dwa lata później, w mniejszym stopniu można wyłapać podobieństwa pomiędzy fabułą "Sea Fever" a pandemią. Reasumując jednak: sam film moim zdaniem jest średni, choć wielbicielom morskich horrorów może przypaść do gustu.
Ocena Civil.pl: 59%
House of Gucci (Dom Gucci)
Film wyreżyserowany przez Riddleya Scotta opowiadający historię członków rodziny Gucci w gwiazdorskiej obsadzie. Patrizia Reggiani (w tej roli jak zwykle świetna Lady Gaga) na imprezie poznaje Maurizio Gucciego (w tej roli także świetny Adam Driver), kobieta następnie robi wszystko by usidlić bogatego biznesmena, wkrótce stając się jego żoną. Obsadę uzupełniają: Jeremy Irons (Rodolfo Gucci, ojciec Maurizio), Al Pacino (jako Aldo Gucci, brat Rodolfo) oraz Jared Leto (zmieniony nie do poznania jako Paolo Gucci, syn Aldo). Na dalszym planie pojawia się także między innymi Salma Hayek.
Zacznę od zalet tego filmu: przede wszystkim obsada i doskonała gra aktorska. Najlepsi z najlepszych, w dodatku w świetnej formie. Ciekawy klimat lat siedemdziesiątych, osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, podbity dobrze dobraną muzyką. Mimo to film został odebrany "tylko" dobrze przez widzów i krytyków (6.7/10 w IMDb, 63% pozytywnych not w Rotten Tomatoes) oraz mógł się pochwalić umiarkowanym sukcesem finansowych, bo przy budżecie 75 mln dolarów, zarobił nieco ponad 156. Jest przynajmniej kilka powodów tego stanu rzeczy. "House of Gucci" już na samym początku rozmija się z faktami, bowiem akcja rozpoczyna się w 1978 roku, od poznania się Patrizii i Maurizio, w rzeczywistości spotkali się oni w 1970 roku a od 1972 roku byli małżeństwem. To nie jedyna różnica, bo generalnie film się mocno nie spodobał żyjącym członkom rodziny Guccich, którzy mieli całą listę zarzutów wobec Riddleya Scotta. Reżyser bronił się tym, że miał prawo po swojemu przedstawić te wydarzenia, ponieważ sama rodzina Guccich jest swego rodzaju "domeną publiczną". Racja pewnie jest po środku, ale na pewno trochę raziło to, że już na starcie film pokazuje inne ramy czasowe. Jednak tutaj dochodzimy do drugiego zarzutu, bo pomimo, że ucięto te 8 lat w filmie, przesuwając start wydarzeń na 1978 rok, to sam film i tak trwa około 158 minut, przez co miejscami robi się nieco nużący, bo niektóre sceny niewiele wnoszą do fabuły. Kolejny fakt, że od wydarzeń przedstawionych w filmie minęło już sporo czasu, stąd niegdyś elektryzujący temat, dziś nie budzi już takich emocji. Niemniej, "House of Gucci" to solidna produkcja, którą moim zdaniem warto zobaczyć.
Ocena Civil.pl: 70%
Windfall (Prezent od losu)
"Windfall" to jedna z najnowszych propozycji Netflixa, debiutująca w drugiej połowie marca 2022 roku. Reżyserem i współautorem tej historii jest Charlie McDowell (prywatnie mąż Lily Collins grającej w tym filmie rolę główną). Kilka słów o fabule: pewien mężczyzna (w filmie nie są zdradzane imiona postaci na ekranie) włamuje się do luksusowej willi wakacyjnej (w roli włamywacza Jason Segel), pech chce że akurat tego samego dnia do rezydencji przyjeżdża jej właściciel, bogaty prezes (Jesse Plemons) wraz z żoną (Lily Collins). Włamanie zamienia się w porwanie, a agresor czekając na okup spędza ze swoimi ofiarami kilkadziesiąt godzin.
Ten dramat z elementami thrillera próbuje być na swój sposób oryginalny i bronić się dobrą obsadą. O ile trio Collins, Segel i Plemons gra dobrze (szczególnie Jesse Plemons, ale pełna wdzięku i uroku Collins także wypada dobrze), to sam film już taki dobry nie jest. Zebrał przeciętne noty od widzów i krytyków, czemu trudno jest się dziwić. "Windfall" nie trzyma w napięciu, jest mocno przegadany i choć trwa zaledwie 90 minut, to czas ten bardzo powoli zmierza do końca podczas seansu. Jest to dosyć mocno rozczarowujące, bo czytając opis fabuły i listę obsady, miałem nadzieję na dużo lepszą produkcję. Mocno zmarnowany potencjał i jedno z większych rozczarowań tego półrocza.
Ocena Civil.pl: 48%
Only Mine (Jesteś tylko moja)
Julie (Amber Midthunder) to młoda dziewczyna z małego amerykańskiego miasta, która związuje się z policjantem o imieniu David (Brett Zimmerman). Mężczyzna okazuje się być jednak obsesyjnym prześladowcą, co staje się dla głównej bohaterki śmiertelnym zagrożeniem. Rolę drugoplanową w tym filmie gra Chris Browning.
"Only Mine" w serwisie IMDb (przy skromnej liczbie ocen) posiada notę 4.6/10. Ok, taki scoring to już swoiste ostrzeżenie, że film jest słaby (i pomijalny), jednak tym razem ta nota jest moim zdaniem mocno przesadzona. Film bazuje na prawdziwej historii i miejscami utrzymany jest w formacie dokumentu (bohaterowie wypowiadają się do kamery na temat wydarzeń), jednak jego realizacja, budowanie napięcia i totalna przewidywalność czyni go produkcją trudną do obejrzenia (choć trwa zaledwie nieco ponad 80 minut). To prawda, że od thrillerów klasy C nie powinno się wiele wymagać, jednak "Only Mine" odstaje od średniej, nawet w tym niszowym gatunku. Odtwórczyni głównej roli, Amber Midthunder jest dopiero u progi swojej aktorskiej kariery, oby w przyszłości dane jej było zagrać w lepszych filmach, bo młoda natywna Amerykanka nawet do tak słabego filmu jak ten, wniosła nieco blasku . "Only Mine" dostępne jest na Netflixie, ale to jeden z tych filmów, które warto sobie naprawdę podarować, nawet jak się bardzo lubi thrillery.
Ocena Civil.pl: 32%