komedia
Recenzje komedii na tym blogu to przede wszystkim opinie o amerykańskich produkcjach, zarówno tych najbardziej kultowych i rozpoznawalnych jak i tych niszowych.
22 Jump Street
Kontynuacja21 Jump Street. Tym razem policjanci Schmidt (Jonah Hill) i Jenko (Channing Tatum) trafiają do koledżu, w którym pod przykryciem mają namierzyć dostawcę tajemniczego narkotyku. Ponownie jak poprzedniej części, szefem dwójki policjantów jest Captain Dickson (Ice Cube). Tym razem antagonistą został Peter Stormare w roli "The Ghosta". Tyle w zasadzie można napisać o fabule, ponieważ nie warto chyba pisać na czym polega życie studenckie w USA, którego zasmakują główni bohaterowie Schmidt i Jenko.
Powiem szczerze, iż ten film wypada nieco poniżej oczekiwań. Tzn. w mojej opinii, ponieważ na Rotten Tomatoes produkcja zebrała 84% pozytywnych opinii, dobrą opinię widowni. Na IMDb sequel spodobał się nawet bardziej niż część pierwsza. O sukcesie finansowym nie ma nawet co pisać, zainwestowano 65 mln, wyjęto ponad 320! Co więc mogło mi się nie spodobać, jeżeli wszyscy dookoła piszą o "22 Jump Street" tylko dobrze? Na minus moim zdaniem wypada całkowicie nieprzemyślany wątek kryminalny. Skupiono się w zasadzie tylko na scenach komediowych, wymieszanych z elementami kina akcji Jonah Hill - stara się jak może by być zabawnym w swoim stylu i mu to wychodzi, Channing Tatum stara mu się dotrzymać kroku, ale ten aktor pasuje bardziej do filmów akcji, w komedii zwyczajni nie śmieszy. Hill i Tatum dodatkowo zostali współproducentami tej części - zainwestowali więc nie tylko swój talent, ale też pieniądze. Jak już wspomniałem, była to świetna inwestycja pod względem finansowym. Nie mnie jednak, moim zdaniem (i tego będę się trzymał) można było więcej wycisnąć z tego widowiska. Wypada poczekać na 23 Jump Street.
Ocena Civil.pl: 60%
Wrong Cops
Amerykańska, niezależna, czarna komedia o "złych policjantach". Duke to zły glina, który handluje narkotykami zamkniętymi w zwłokach szczurów. Pewnego dnia policjant ten postrzela swojego sąsiada ... a następnie wozi go w bagażniku, zastanawiając się jak pozbyć się jego ciała - podczas gdy ofiara ciągle dogorywa. Z kolei De Luca to zboczeniec wykorzystujący swoją pozycję do nadużyć seksualnych. Sunshine to życiowy nieudacznik, który przypadkiem znajduje się w swoim ogrodzie 13 tysięcy dolarów a Rough to policjant, który spędza całe dnie siedząc w mundurze w domu ... i produkując muzykę. Do tego należy dodać jeszcze policjantkę Holmes, która daleka jest od wykonywania jakichkolwiek obowiązków służbowych. W rolach pobocznych pojawiają się takie gwiazdy jak Marylin Manson (bez makijażu!), Eric Roberts i Ray Wise.
Ta czarna komedia z dosyć absurdalnym humorem nie jest typowym pociskiem, który bawi do łez. Nie mniej jednak ogląda się ją dosyć gładko i przyjemnie.
Ocena Civil.pl: 63%
Wild Target
Lekki komediowy kryminał w wydaniu brytyjskim. Victor Maynard (Bill Nighy) to płatny morderca o bardzo dużej renomie, pełnej anonimowości i rodzinnych tradycjach (przodkowie też trudnili się zabijaniem za pieniądze). Pewnego dnia Victor otrzymuje zlecenie - ma zabić oszustkę o imieniu Rose (Emily Blunt!), która oszukała szemranego biznesmena na milion funtów, sprzedając mu podróbkę obrazu Rembrandta. Dla Victora kolejne zlecenie zapowiadało się jako "business as usual", do czasu gdy nie ujrzał swojego celu... Podstarzały killer nie tylko nie zabija Rose, ale wręcz ratuje ją przed kolejnymi mordercami, którzy zostają nasłani by ukarać pazerną Angielkę. W międzyczasie do całej akcji wplątuje się typowy chłopak-włóczęga o imieniu Tony (znany z cyklu Harry Potter - Rupert Grint). Cała trójka ukrywa się przed wynajętymi mordercami a Victor z bezwzględnego mordercy przeistacza się w czułego opiekuna.
Budżet produkcji wyniósł 8 mln funtów. Nie udało się odzyskać tej kwoty, ponieważ przy znikomej pomocy widzów zza oceanu ciężko brytyjskiemu filmowi cokolwiek zarobić. Wielka szkoda, ponieważ zobaczenie Emily Blunt w jej naturalnym środowisku (urodziła się w Londynie i jest 100% Angielką) to wielka gratka, z racji tego iż aktorka częściej pojawia się w kasowych produkcjach amerykańskich. W "Wild Target" wykorzystuje w pełni swoje wdzięki i wygląda oszałamiająco! Sam film jest lekki, przyjemny i bardzo dobrze się go ogląda. Produkcja bazuje na francuskim Cible Emouvante z 1993.
Ocena Civil.pl: 71%
The Wolf of Wall Street
Leonarda DiCaprio to aktor wybitny, grający rzadko, ale za to tak, że zawsze zapada w pamięć. W "The Wolf of Wall Street" Martina Scorsese'a Leo wciela się w postać Jordana Belforta - maklera giełdowego, który przeżył tzw. American Dream czyli od zera wspiął się na wyżyny bogactwa (oczywiście za pewną cenę). Jordan Belfort obecnie pracuje jako motive speaker (motywator), wydał również książkę, na kanwie której powstał ten film. Ciekawostką jet również fakt, iż Belfort pojawia się w filmie o sobie, gra malutki epizodzik w końcowej scenie "Wilka z Wallstreet". Życiorys Belforta porywa, nie tylko dlatego iż ten urodzony w Nowym Jorku makler do wszystkiego doszedł sam, bardziej dlatego iż zapłacił wysoką cenę za bycie na szczycie, spadł z niego, a mimo to udało mu się wyprostować swoje życie.
Leonardo, pomimo iż po raz kolejny w życiu rozminął się z Oscarem, zagrał niesamowicie: kreując postać obrzydliwie bogatego, uzależnionego od leków, narkotyków, seksu i alkoholu maklera. Akompaniował mu znany z komedyjek Jonah Hill (jako Donnie Azoff), tym razem wspinający się na wyżyny swojego kunsztu (za co dostał nominację do Oscara). Główną rolę żeńską zagrałą Margot Robbie (jako żona Belforta - Naomi) - młoda Australijka, obdarzona oryginalną urodą. W trzecim rzędzie pojawiają się: Matthew McConaughey (zagrał malutki epizod, ale za to w jakim stylu!), Kyle Chandler (znany bardziej jako Gary z serialu "Early Edition" czyli "Zdarzyło się jutro"), Jon Bernthal (znany z "The Walking Dead") oraz Cristin Milioti (znana z "How I met Your Mother).
Film trwa trzy godziny, kosztował 100 mln dolarów, zwrócił się zarabiając prawie 400. Zdobył pięć nominacji do Oscara i ... żadnej statuetki. Pomimo jednak braku Nagrody Akademii - "The Wolf of Wall Street" to pozycja typu "must seen", która każdy miłośnik kina musi zaliczyć.
Ocena Civil.pl: 81%
A Million Ways to Die in the West
Rzecz ma miejsce pod koniec XIX wieku, gdzieś na zachodnich rubieżach USA. Tchórzliwy hodowca owiec - Albert (Seth MacFarlane - także jako reżyser i scenarzysta) dostaje kosza od swojej dziewczyny - Louise (Amanda Seyfried), która woli lokalnego właściciela "wąsiarni" - Foya (Neil Patrick Harris, który w zasadzie gra tutaj inną wersję Barneya z "How I met Your Mother"). Przyjaciel Alberta - Edward (Giovanni Ribisi), chcąc go pocieszyć - wyciąga go do saloonu, w którym gości dwóch przyjezdnych, w tym Anna (Charlize Theron) - żona rewolwerowca i rozbójnika Clincha (Liam Neeson). W saloonie dochodzi do rozróby podczas której Albert ratuje życie Annie. Tak rozpoczyna się ich znajomość, która zamienia tchórzliwego farmera w prawdziwego mężczyznę. Albert musi nauczyć się strzelać ... by stawić czoła Clinchowi, który terroryzuje okoliczne miasteczka.
Seth MacFarlane napisał i wyreżyserował Teda. W "A Million Ways to Die in the West" dodatkowo odgrywa główną rolę. Co raczej niekorzystnie wpłynęło na film, ponieważ postać Alberta moim zdaniem jest mało wyrazista.
Film pełen jest smaczków, oglądamy między innymi Doca Browna (z serii "Back to Future"), który pracuje nad swoim wehikułem. Kilku znanych aktorów pojawia się też w tle jako cameo, między innymi Ewan McGregor czy Ryan Reynolds. Nie zabrakło też Django (Jamie Foxx). MacFarlane w ten sposób zerżnął z Tarantino, który w swoim Django też zdecydował się na tego typu zabieg. Django to jednak film mistrza a "A Million Ways to Die in the West" przypomina raczej miks popkultury. Nie zabrakło ostrych dialogów czy brutalnych scen. Oczywiście Neil Patrick Harris wypowiada swoje legendarne "Challenge Accepted". Nie zabrakło niestety też dowcipu ze sraczką. Scena, w której N. P. Harris wypróżnia się do kapeluszy a następnie rozlewa fekalia - jest żenująca. Film kosztował 40 mln dolarów, zarobił na chwilę obecną ponad 85 mln, więc nie był klapą. Na pewno jednak można go ocenić jako przeciętną komedię westernową, nasiąkniętą pop-kulturalną papką.
Ocena Civil.pl: 55%